Οι έφηβοι εκβιάζουν τη γονική παρουσία!

Κατά τον προηγούμενο αιώνα, ο γονιός ήταν ένας θεσμός που όφειλε να επιτελεστεί χωρίς συναισθήματα, αλλά με μία σειρά από διαδικασίες. Το ίδιο και ο γάμος. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν αγαπιόντουσαν, αλλά ήταν σαφές το τι συνιστά γονικό ρόλο. Στις περιπτώσεις συγκρούσεων μέσα στην οικογένεια, ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά, η τιμωρία ήταν αυτονόητη και συνώνυμη της διαπαιδαγώγησης.
Η σημερινή εποχή χαρακτηρίζεται από το τέλος των αυθεντιών, των μεγάλων σχεδίων    και των μεγάλων ιδεών περί της «σωστής ζωής» που αφορούν όλους τους ανθρώπους.  Σε αυτό το πλαίσιο έχουν αποδυναμωθεί και όλες οι μεγάλες ιδέες για την οικογένεια και έχουν αντικατασταθεί από εναλλακτικές. Οι γονείς διαθέτουν πλέον πολύ λιγότερους σταθερούς κανόνες σε σχέση με παλαιότερα. Τα παιδιά επίσης θεωρούνται αυτόνομα όντα που μπορούν να διαπαιδαγωγηθούν μόνα τους, καθώς αντιμετωπίζονται ως υποκείμενα στη ζωή και τη μάθησή τους. Σήμερα η θέση των γονιών στο κέντρο της οικογένειας δεν θεωρείται αυτονόητη. Οι γονείς νιώθουν ανασφαλείς, βλέπουν τον εαυτό τους εκτεθειμένο σε σχέση με το τι συνιστά σωστή διαπαιδαγώγηση. Συχνά μάλιστα, σπρώχνονται στο περιθώριο της οικογένειας και λείπει η γονική παρουσία.
Το κύρος όμως των γονιών βασίζεται στη γονική παρουσία, δηλαδή στο μήνυμα απέναντι στα παιδιά: «Είμαστε εδώ και μείνουμε εδώ!». Μόνο αυτό το μήνυμα μπορεί να προσφέρει το ουσιώδες πλαίσιο στο οποίο μπορεί να γίνει δυνατή μία σχέση. Μέσα από πράξεις βίας και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές των παιδιών η σχέση κινδυνεύει να χαθεί. Οι γονείς νιώθουν αβοήθητοι, χάνουν τη φωνή τους, τη θέση τους, την επιρροή τους.
Σε αυτές τις συνθήκες στόχος των γονιών πρέπει να είναι ο τερματισμός της καταστροφικής συμπεριφοράς των παιδιών χωρίς όμως να προκληθεί κλιμάκωση. Πρόκειται για την υλοποίηση μίας στάσης που εκπέμπει το μήνυμα: «δεν έχουμε τη διάθεση να αντέχουμε άλλο αυτή την κατάσταση και θα κάνουμε ό, τι μπορούμε για να την αλλάξουμε, εκτός από το να σου επιτεθούμε λεκτικά και σωματικά!».
Ο στόχος τους δεν πρέπει να είναι η νίκη, αλλά η δημιουργία  μιας σπιτικής ατμόσφαιρας με πλησίασμα και αγάπη.
Η προτεινόμενη αυτή στάση των γονιών εμπεριέχεται στις ακόλουθες βασικές αρχές:
1) Είμαι ξεροκέφαλος και ανθεκτικός προς τις απαιτήσεις που το παιδί θέτει εκβιαστικά και πιεστικά.
2) Έχω τη διάθεση να κάνω τα πάντα, ώστε να προλάβω καταστροφικές ενέργειες και συμπεριφορές του παιδιού μου.
3) Απαρνιέμαι τη λεκτική και τη σωματική βία.
4) Στις σωματικές αντιπαραθέσεις δεν ανταποδίδω τα χτυπήματα και μόνο αποκρούω.
5) Αποφασίζω να βρω μία λύση με την οποία τα παιδί μου δεν θα νιώθει ταπεινωμένο και ηττημένο.
Ο τελικός στόχος είναι η αποκατάσταση της γονικής παρουσίας στη ζωή του παιδιού. Για μία καλή σχέση απαιτείται σαφής και σταθερή παρουσία, διότι η παρουσία συνδέεται με το κύρος του γονιού και κύρος του γονιού σημαίνει αποφασίζω να είμαι παρών/-ούσα στη ζωή του παιδιού μου.
Διότι, στο κάτω κάτω όλα αυτά τα παιδιά τα κάνουν για να εκβιάσουν τη γονική παρουσία!
Σταύρος Γκουγκουσκίδης
Βιβλιογραφία:
1.Τάσος Ζήσης, Σημειώσεις Εκπαίδευσης
2. Νίκος Σιδέρης, «Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!», εκδ. Μεταίχμιο.