Την 6η Μαρτίου έχει την τιμητική της η λογοθεραπεία και αξίζει σε αυτό εδώ το άρθρο να δοθεί μια εξήγηση της φύσης της. Συμβαίνει οι άνθρωποι να βλέπουμε τα αποτελέσματα των πράξεων αγνοώντας τις αιτίες , τα συστατικά και τις διεργασίες που είναι απαραίτητα για τα συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Ένα αποτέλεσμα που οι άνθρωποι από τη γνώση και την εμπειρία τους μπορούν να κρίνουν αν είναι τυπικό ή παρεκκλίνει είναι ο διάλογος.
Παρακάτω παρατίθεται ένας διάλογος ανάμεσα σε δύο συμμαθήτριες:
‘’Μόλις χτύπησε το κουδούνι η Δήμητρα κατευθύνεται προς το προαύλιο που βλέπει τη φίλη της τη Φιλινή.»
Δ: – Φιλινή , θες να παίξουμε;
Φ: – Ναι! Τα παιδιά είναι στη πίσω αυλή και ξεκίνησαν να παίζουν ποδόσφαιρο με τη μπάλα που έφερε ο Γιάννης. Πάμε και εμείς;
Δ: – Δε θέλω μπάλα! Δε μου αρέσει και τα παιδιά παίζουν χάλια! Σίγουρα θα χάσουμε! Θα ήθελα να παίξουμε σκοινάκι.
Φ: – Καλά… Μπορούμε να παίξουμε για λίγο μπάλα και μετά όσο θες σκοινάκι! Σε παρακαλώ!
Η ανάγκη των κοριτσιών για σύναψη φιλικών σχέσεων και η περάτωση κοινών δραστηριοτήτων είναι αυτό που πυροδότησε την έναρξη αυτού του διαλόγου παίρνοντας την πρωτοβουλία για κοινωνική επικοινωνία με τον σημαντικό άλλο που στη προκειμένη περίπτωση είναι ο φίλος- συμμαθητής – άνθρωπος.
Η Φιλινή αντιλήφθηκε την πρόθεση της Δήμητρας για επικοινωνία – αλληλεπίδραση και η ίδια απάντησε με την ίδια πρόθεση.
Η Δήμητρα περιγράφει την επιθυμία της χρησιμοποιώντας τον ερωτηματικό λόγο. Η Φιλινή παίρνει σειρά στο διάλογο ενώ η Δήμητρα περιμένει να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει. Η Φιλινή μεταφέρει το μήνυμα γνωρίζοντας την νοητική κατάσταση της φίλης της ότι ίσως δε γνωρίζει για τα παιδιά που παίζουν μπάλα. Η Δήμητρα της απαντά σχολιάζοντας τα παιδιά προβλέποντας πως θα χάσουν και διεκδικώντας την επιθυμία της. Η Φιλινή τώρα θα χρησιμοποιήσει μία άλλη τακτική αυτή της διαπραγμάτευσης ώστε να πραγματοποιηθούν οι επιθυμίες και των δύο.
Στο διάλογο των κοριτσιών μπορούμε να διακρίνουμε δύο συνομιλητές με πρωτότυπες ιδέες που θέλουν να μοιραστούν και τις οποίες μοιράζονται στο σωστό τόπο και χρόνο σε ένα κοινά συμφωνημένο πλαίσιο συζήτησης. Όλες οι πληροφορίες που ανταλλάσσονται επεξεργάζονται από τους γνωστικούς μηχανισμούς των κοριτσιών οι οποίοι δημιουργούν νοητικές αναπαραστάσεις. Αυτές οι νοητικές αναπαραστάσεις βασίζονται στην ήδη υπάρχουσα σταθερή γνώση, συνδυάζονται και μέσω της αφαιρετικής ικανότητας εξάγουν συμπέρασμα για αυτό που ειπώθηκε.
Το συμπέρασμα θα ντυθεί με έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας που αναγνωρίζεται και από τους δύο συνομιλητές και διέπεται από μορφολογικούς και συντακτικούς κανόνες. Ο κοινός κώδικας επικοινωνίας είναι η γλώσσα και τα σύμβολά της είναι τα φωνήματα στη προκειμένη περίπτωση που συνδυάζονται ώστε να προκύψουν οι λέξεις. Τα φωνήματα εμφανίζονται ως φθόγγοι της ομιλίας με συγκεκριμένο τόπο και τρόπο άρθρωσης.
Είναι εμφανές πόσο σύνθετη διαδικασία μπορεί να είναι ένας τόσο μικρός διάλογος και πόσες γνωστικές διεργασίες είναι απαραίτητες για την επίτευξή του. Με όλες αυτές τις διεργασίες και δεξιότητες ασχολείται η λογοθεραπεία και μπορεί κανείς να αναλογιστεί τη σημαντικότητά της αν σκεφτεί πως μέσα από τη γλώσσα παίρνει μορφή η σκέψη.
Εν κατακλείδι, η λογοθεραπεία θέτει τα θεμέλια και εισχωρεί στη λειτουργικότητα του ατόμου στη καθημερινή ζωή.
Η λογοθεραπεύτρια, Πατρούμπα Ειρήνη
Στους θεραπευτές και τους γονείς που δε σταματούν να μάχονται.
Βιβλιογραφία
Βογινδρουκας, Ι, Sheratt, D, (2005), Οδηγός εκπαίδευσης παιδιών με διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές, Εκδόσεις Ταξιδευτής.
Βογινδρούκας, Ι, (2016) Εγχειρίδιο Αναπτυξιακής λογοθεραπείας γλώσσα και Γλωσσικές Διαταραχές, Ά Κύκλος Εποπτειών 2019 – 2020