Μετά από 4 χρόνια και αρκετές προσπάθειες για να κάνουμε παιδί τελικά ήρθε η θετική χοριακή. Στον πρώτο υπέρηχο ακούσαμε 3 καρδιές και από τότε άρχισε η περιπέτεια μας. Ο γιατρός αντί να δείξει χαρούμενος έδειξε σαφώς προβληματισμένος. Μας εξήγησε πως δεν είναι απλά μια δίδυμη κύηση πόσο μάλλον μια τρίδυμη. «Οι πιθανότητες για αποβολή η και για πρόωρη γέννα είναι τεράστιες» Μας είπε να πάμε σπίτι και να το σκεφτούμε, αν θέλουμε να ρωτήσουμε και άλλους και να βγάλουμε μια απόφαση.
Οι πιθανότητες έλεγαν να πάμε σε μείωση ενός των 3 εμβρύων. Πήγαμε και σε άλλο γιατρό και αυτός επίσης, μας έδωσε να καταλάβουμε πως καλό θα ήταν να μην μπλέκαμε σε μια κατάσταση τρίδυμης κύησης.
Λίγες μέρες μετά είχαμε πάρει την απόφαση ,θα πηγαίναμε για μείωση. Η μείωση είναι μια διαδικασία λίγο σκληρή και καλό είναι να μην έχεις αυτή την εικόνα. Συγκεκριμένα, αυτή η διαδικασία έχει και κινδύνους, γιατί βάζεις μια βελόνα μέσα όπως στην παρακέντηση.
Σε αυτή την ατυχή περίπτωση βρεθήκαμε και εμείς λοιπόν. Η βελόνα τρύπησε τον ένα αμνιακό σάκο με αποτέλεσμα να «σπάσουν» τα νερά το ίδιο βράδυ. Ήταν η 12η εβδομάδα και όπως μας είπε ο γιατρός που επισκεφτήκαμε το ίδιο βράδυ η γέννα τελειώνει δυστυχώς από στιγμή σε στιγμή. Μας είπε να πηγαίνουμε να κάνουμε υπέρηχο κάθε δεύτερη μέρα και να βλέπουμε την κατάσταση των εμβρύων, κυρίως αυτού που είχε σπάσει ο αμνιακός σάκος.
Κάθε μέρα που πηγαίναμε και ενώ έχανε συνεχώς υγρά, η Έφη παρακάλαγε να πεθάνει αυτό το έμβρυο, ώστε να προχωρήσει το άλλο όπως μας ειπαν οι γιατροί. Αλλά χτυπούσε η καρδιά του και κάθε φορά που ακούγαμε την καρδιά του τόσο φεύγαμε με στεναχώρια που ήταν ζωντανό! Είναι σκληρό το ξέρω αλλά σκληροί γινόμαστε όλοι όταν έρθουμε σε τέτοια κατάσταση! Κάθε νύχτα που πέφταμε για ύπνο, η τελευταία μας κουβέντα ήταν ότι μακάρι αύριο να έχει σταματήσει η καρδιά του. Ήταν θέμα ημερών, αν σταματούσε θα είχε πιθανότητες να συνεχίσει η εγκυμοσύνη, αν περνούσαν οι εβδομάδες τότε θα τελείωνε η εγκυμοσύνη. Κι όμως, πέρασαν άλλες 4-5 εβδομάδες, εκεί γύρω στις 17 εβδομάδες κύησης μας είπε ο γιατρός να κάνει εισαγωγή στο νοσοκομείο ώστε να χορηγηθεί αντιβίωση,ενυδάτωση και ακινησία όσο πάει.
Πέρασε, λοιπόν, ο καιρός και πήγε 18η,19η,20η,21η,22η,23η,24η εβδομάδα. «Ρε λες λέμε;;;» Πήγε 25η, 26η, 27η εβδομάδα. «λες λέμε;;; Άντε μια εβδομάδα ακόμα και ίσως κάτι καταφέρουμε». Τότε μας μπήκε στην καρδιά μας η «Ελπίδα» πως κάτι μπορεί να γίνει! Πέρασε και η 28η, 29η εβδομάδα και πάντα σε περιβάλλον νοσοκομειακό… Ο γιατρός επειδή η Έφη έχανε συνέχεια υγρά φοβόταν την μόλυνση.
Μπήκε ο Αύγουστος και έφτασε παραμονή της Παναγίας, εκεί μας ανακοίνωσε ότι η Έφη έχει ξεκινήσει να μολύνεται και ότι πρέπει να πάμε για γέννα. Είχαμε φτάσει πλέον στην 30η εβδομάδα και δεν ξέραμε καν τι παιδιά υπήρχαν, γιατί χωρίς το αμνιακό υγρό που δεν είχε ο σάκος του ενός εμβρύου δεν μπορούσε να γίνει κανένας προγεννητικός έλεγχος πέρα από το να ακούμε την καρδιά του. Στις 15 Αυγούστου μας είπε ότι την επόμενη το πρωί επειγόντως θα πάμε για γέννα ,η μόλυνση παρά την αντιβίωση προχωράει και είναι επικίνδυνο και για την Έφη να καθυστερήσει. Έτσι λοιπόν στις 16 Αυγούστου 2011 μπήκε στο χειρουργείο και μετά από μερικές ώρες βγήκε ο γιατρός. «Γεννήθηκαν 2 κοριτσάκια 1200 γραμμάρια το καθένα. Το δεύτερο ήταν στριμωγμένο και ίσα ,ίσα δεν του έσπασαν τα πόδια για να το βγάλω…. Αν θες μπες στην εντατική να τα δεις» μου είπε!
Μπαίνω στην εντατική και μου δείχνουν το πρώτο έμβρυο.Ένα όμορφο παιδάκι μικροσκοπικό σαν ένα μικρό γατάκι. Καμία σχέση με την εικόνα που έχουμε όλοι από νεογέννητα τελειόμηνα παιδάκια. Ήρθε η ώρα να μου δείξουνε και το δεύτερο έμβρυο. Ήταν ένα παιδάκι σε καταστολή με αναπνευστήρα, με 100 καλώδια πάνω του, με μόλυνση και έπαιρνε αντιβίωση. Ήταν ένα άσχημο αφυδατωμένο παιδάκι με εμφανή ταλαιπωρία πάνω του και με τον πόνο ζωγραφισμένο στο προσωπάκι του. Εκεί ήταν που δεν άντεξα, τα πόδια μου λύγισαν και πήγα να γονατίσω. Τότε με πιάνει από το μπράτσο ένας «γείτονας» που είχε το παιδάκι του κι αυτός στην εντατική και με σηκώνει. «Βάστα» μου λέει «μην γονατίσεις. Έχεις δρόμο μπροστά σου! Βάστα για τα παιδάκια σου. Έλα να σου δείξω» μου λέει. Τον ακολουθώ και μου δείχνει το δικό του παιδάκι 28 εβδομάδων σαφώς σε κακή κατάσταση και αυτό.
«Είδες;» μου λέει «πόσο όμορφο;;» εγώ το έβλεπα χαλί. «Που να το έβλεπες πριν 10 μέρες» μου λέει … «Κάθε μέρα και καλύτερα.». Πραγματικά μου έδωσε κουράγιο ο Μιχάλης.
Η νεογνολόγος μου είπε πως για αρχή πρέπει να δούμε 2 μέρες αν θα ζήσει γιατί είχε πλήρη πνευμονική υποστήριξη. Μετά από λίγο έφυγα και έπρεπε να πάω στο δωμάτιο της Έφης να της πω για τα παιδιά. «Τι να πω εγώ;;» Εγώ ίσα που στεκομουν και τα μάτια μου έτρεχαν σαν ποτάμι. Ζούσα την χειρότερη μέρα της ζωής μου! Τα γενέθλια των παιδιών μου είναι η χειρότερη μέρα που έχω περάσει στη ζωή μου !!! Πάω λοιπόν στην Έφη και της λέω «όλα καλά.Μια χαρά είναι τα παιδιά». Στον θάλαμο όλες είχαν τα παιδάκια τους και τα δικά μας ήταν στην εντατική και παλεύουν για την ζωή τους. Ήρθε η μέρα λοιπόν που φύγαμε από το νοσοκομείο μετά από σχεδόν 4 μήνες και πήγαμε σπίτι. Πήγαμε σπίτι χωρίς παιδιά. Κάθε μέρα κάναμε 2 επισκεπτήρια και φέρναμε γάλα που έβγαζε η Έφη για να πιουν, ένα η δύο γραμμάρια. Έπιναν δυο γραμμάρια και ήμασταν χαρούμενοι.
Βγήκε και από την καταστολή το δεύτερο μωρό το οποίο το ονομάσαμε Ελπίδα. Από την Ελπίδα που είχαμε ότι θα τα καταφέρει το πρώτο το ονομάσαμε Ελευθερία. Βγήκε από την καταστολή και μέρα με την μέρα έπαιρνε μια πιο όμορφη μορφή. Της έφυγε και αυτός ο πόνος από το πρόσωπο και όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά. Σιγά σιγά τα παιδάκια έπαιρναν βάρος έπιναν λίγο γαλατάκι και μετά από 48 ημέρες πήραμε την Ελευθερία σπίτι. Συνεχίσαμε τα επισκεπτήρια στην Ελπίδα η οποία πηγαινε όλο και καλύτερα. Μετά από 12 μέρες και 60 στο σύνολο την πήραμε και αυτή στο σπίτι! Έτσι ολοκληρώθηκε η οικογένεια μας αλλά αυτή ήταν μόνο η αρχή για 2 πρόωρα παιδάκια. Οι εξετάσεις πολλές,υπήρχαν φόβοι για νοητικά προβλήματα, προβλήματα στην κίνηση, προβλήματα στην ακοή ,στην όραση, προβλήματα που αντιμετωπίζουν πολλά πρόωρα. Δεν μας άφηναν να χαρούμε και πολύ.
Κάθε 2 μήνες γινόταν follow up από όλες τις ειδικότητες γιατρών μέχρι που έφτασαν 6 ετών και μας είπαν ότι όλα είναι μια χαρά. Τώρα επαγγελματικά, βλέπω άτομα με αναπηρία και καταλαβαίνω από τι γλιτώσαμε. Μεγάλο ποσοστό αναπήρων ενηλίκων είναι από πρόωρη κύηση, από επιπλοκές κατά την γέννα, η κατά την διαμονή τους στην εντατική. Εμάς μας πήγαν όλα καλά. Δεν συμβαίνει πάντα αυτό.
17 Νοεμβρίου – Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας
Κάθε 17 Νοεμβρίου, στην παγκόσμια ημέρα προωρότητας, με πιάνει η καρδιά μου ,για το τι περάσαμε για το τι Δεν περάσαμε και για το τι περνάνε. Τόσα προωράκια παλεύουν για την ζωή τους! Είναι όλα τους μαχητές της ζωής από την πρώτη μέρα που γεννιούνται και μαζί τους και οι γονείς τους. Έτσι και τα δικά μας παιδάκια είναι 2 υπέροχα παιδιά 12 ετών πλέον και όλα αυτά για εμάς ανήκουν στο παρελθόν!!! Εύχομαι όλα τα προωράκια να είναι καλά και να ζήσουν μαζί με τους γονείς τους μια υπέροχη ζωή !!! Την αξίζουν!